De Nederlandse drummer Eric Ineke die onlangs zijn 75ste geboortedag vierde in het BIM huis en ter gelegenheid daarvan kwam er de cd “Eric Ineke 75”uit met opnames van hem met talrijke jazzsterren. Ik heb die onlangs gerecenseerd voor Rootstime, op deze cd bestaat het repertoire uit nummers van de jazzlegendes waarmee Ineke ooit speelde en daarmee houdt de gelijkenis op.

In 2017 werd Ineke uitgenodigd door de Finse saxofonist Pekka Pylkkanen (1964) om een paar concerten met hem te spelen in Finland en Estland. Ineke reageerde enthousiast en het werd een succes met de swingende pianist Mikael Jakobsson uit Finland en de getalenteerde bassist Heikko Remmel uit Tallinn in Estland. Na de concertreeks ontstond het plan om sommige stukken uit het gespeelde repertoire vast te leggen op een cd. Dat moment kwam 5 jaar later en is opgenomen in de studio van de Sibelius Academie van de University of Arts in Helsinki, een recht voor zijn raap swingend jazz album werd geboren.

Met minstens 5 van de nummers heeft Ineke een nauwe relatie omdat hij vroeger toerde met de componisten. “Amsterdam after Dark” is geschreven door de legendarische tenorsaxofonist George Coleman, Eric speelde met hem in 1974 samen met Rob Agerbeek en Rob Langereis, een van de concerten verscheen jaren later op het Blue Jack label. “Luminescence” van Barry Harris bracht Eric 15 jaar terug in de tijd toen hij hem begeleidde als Barry les kwam geven aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Hij heeft ook goede herinneringen aan het concert met Barry in Sint Petersburg tijdens het White Nights Festival in 2007.

“Left Alone “ van pianist Mal Waldron is een herinnering aan een concert met hem in de jaren’90 op een festival in België met het befaamde Ben van den Dungen/Jarmo Hoogendijk Quintet. “Montmartre” van de grote (en mijn held) Dexter Gordon brengt Eric terug naar een van zijn beste ervaringen uit zijn carrière, in 1972 kreeg hij een telefoontje om een drie maandenlange tournee te maken met Dexter met het Rein de Graff Trio. Hij was toen 25 jaar oud en het was het moment dat hij de University of Hardbop binnentrad. “Signal” is een heel modern klinkend nummer van de legendarische jazzgitarist Jimmy Raney, hij nam het op in 1951 met Stan Getz, Eric kreeg het verzoek van producer Gerry Teekens in 1977 om een radio concert met Raney en zijn zoon Doug op te nemen in Lausanne omdat Jimmy zijn drummer zijn congé had gegeven.

Op dit album met Pekka Pylkkanen (alt- en sopraansax), Mikael Jakobsson (piano) en Heikko Remmel (contrbas) zijn alle eerder genoemde nummers te horen en bovendien “Nica’s Tempo” van Gigi Gryce, “Very Early”van Bill Evans en Pfrancing” van Miles Davis. Voor de jazzfans allemaal gekende nummers die hier bovendien excellent worden vertolkt en als het ware van een nieuw elan voorzien, ik ga ze niet stuk voor stuk van commentaar voorzien, in de handen van deze topmuzikanten mag eenieder ervan uitgaan dat we hier een album horen met een superieure hedendaagse versie van de hardbop, een van mijn favoriete jazzstromingen.

Jan van Leersum.